Het aardige van interviews met mensen die ‘iets te vertellen hebben’ is een format te hanteren dat verrassend is. Het vragen naar het verleden ‘Wat heb je gedaan?’ is voorspelbaar en nagenoeg altijd saai. We gaan met een aantal van onze Nestores op een bijzondere wijze in gesprek.
Veel van onze leden zijn ondanks hun pensioen nog zeer actief (als toezichthouder of interim bestuurder) in de zorg en/of hebben veel kennis te delen. Met elkaar, maar ook met de volgende generatie.
Met de vragen die ik een week eerder opstuurde, om enige richting te geven aan ons gesprek, was Ruud Lapré bijzonder ingenomen. Dit waren bij uitstek de thema’s waarop hijzelf – zo gaf hij aan - regelmatig reflecteert. Om het mij wat gemakkelijker te maken en oppervlakkige antwoorden op vragen te voorkomen, stelde Ruud zijn antwoorden deels op schrift. “Ik ben nu eenmaal meer een schrijver dan een prater”, zo verontschuldigde hij zich.
In hun woning in Deventer word ik hartelijk ontvangen door Paul Glaser en zijn vrouw Ria. Mijn blik trekt direct naar de grote ramen dat een wijds uitzicht geeft over de IJssel met de half ondergelopen uiterwaarden. Een keuze die Paul en Ria twee jaar geleden maakten om niet in het uiterste oosten van Twente te blijven wonen en tevens om de drukte van de Randstad te vermijden.
Tijdens mijn bezoek aan Eeke van der Veen belanden we bij de kennismaking al snel bij onze overeenkomstige achtergronden: Bentelo (ik) en Almelo (Eeke) kunnen we met een onversneden Twents accent uitspreken. Ook in de humor van Herman Finkers herkennen we elkaar. Raakvlakken zijn er eveneens in professioneel opzicht. De eerste functie van Eeke was in 1975 bij de Nationale Kruisvereniging nadat hij als afronding van zijn sociologie studie in zijn scriptie de maatschappelijke gezondheidszorg evalueerde. Ook in het experiment van de eerstelijns gezondheidszorg in Almere was Eeke nauw betrokken vanuit zijn functie in de Ziekenfondsraad, terwijl ik daar begin jaren tachtig als regiodirecteur diverse wijk- gezondheidscentra opbouwde.
